Man vertellt sich in Büren:
In olen Tiden harr’n se in Büren noch
keene Karken.
Da meeden se all to hopen, dat dat woll an’e Tid
weer, dat se ok mal ’ne Karken kreegen.
Man det weer so, de Neddersbürner wull’n se bi
sick und ok de Mittelsbürner wull’n
se bi sick hebben. Up letzt sä so’n olen Mann, dat
schull man doch den leeben Gott
öberlaten, de wurd woll den besten Platz von de
Karken weeten. Se wull’n all to hopen
an’n Diek langsgahn und good uppassen, wo de
leebe Gott jemeen Teken gew.

Und dat köm ok so. An de Stäe, wo jetzt de
Karken steit, hörben se up’n Mal unn’n
an’e Werser enn finet Weenen un as se an’t
Water gungen, dar leeg dar in’n Reith
enn lüttjet Kind in een Korf andreeben. Dat
schree beangstig na sin Moder.
„Dat is enn Teken von’n leeben Gott!“,
säen se all, „un hier schall de Karken stahn!“
Un so köm dat denn ja ok und se nöhm den de
Karken de „Moderlose Karken“, weil dat dat
Kind keene Moder harr.

– Johann Hägermann –